Er klopt iets niet. Ik voel het direct. De parachute gaat niet volledig open na de vrije val van circa 40 seconden met een snelheid van 200km per uur. En daar hang je dan, vast aan de instructeur, als een zoutzak en strak ingesnoerd in een tuigje. It’s all out of my hands. Ik kan niks betekenen of doen om het op te lossen. Dat is heel lastig voor een control freak zoals ik. Maar laat dat nu precies één van de redenen zijn waarom ik wilde springen. Mijzelf compleet aan de situatie overgeven en vertrouwen op de ander. Out of my comfortzone in extreme zin.
In a split second dacht ik: het zal mij toch niet gebeuren onder het toeziend oog van mijn gezin en ouders die beneden staan en hopen op een goede afloop. Why Jaq? Waarom moest dit zo nodig? Nou, dit staat al jaren op mijn bucketlist. De snelheid, de adrenaline, het avontuur, het vrije gevoel daarboven in de lucht, out of control zijn, grenzen verleggen en de kick die het geeft. Weet je nog? Daarom.
Ik voel mijn ademhaling omhoogschieten en toch ook wel een vleugje angst opkomen. Ondertussen is de instructeur aan het sjorren aan de parachute en trapt hij met zijn benen. Wat later fietsende bewegingen bleken te zijn. Ik houd wijselijk mijn mond. Ik moet hem niet afleiden. Het zal vast goedkomen sprak ik mijzelf toe. Hij heeft altijd nog een reserveparachute…toch? Niet gecheckt van tevoren. Hoe kan ik dat als control freak vergeten zijn te vragen?
Ik kijk naar beneden en voel dat we met een aardige vaart naar beneden zakken. De instructeur sjort nog steeds aan de parachute. En ik….ik hang daar nog steeds als een zoutzak in dat strakke tuigje. Ik voel op een gegeven moment dat ik mijn ademhaling weer onder controle krijg. Toch iets waar ik grip op weet te krijgen. Ineens voel ik de rust terugkeren. Ik heb vertrouwen in de instructeur. Een jonge man van circa 25 jaar die van parachutespringen zijn hobby heeft gemaakt. Zo vertelde hij mij. Hij heeft al meer dan 200 keer gesprongen. Dat heb ik uiteraard wel van tevoren gevraagd. Hoe vaak heb jij gesprongen? Niet dat het ook maar iets uitmaakt, maar toch. Een controlevraag met een bevredigend antwoord.
Dit komt goed, ik weet het zeker. Na een paar seconden (voelde als minuten) roept hij naar me: yes, nu gaat het weer goed! Goh dacht ik, dat is toch fijn…uhmm…..wat was er precies aan de hand vraag ik. We hadden een twist in de lijnen onder de parachute roept hij terug. Oftewel, gedraaide parachutelijnen. De parachute is dan niet bestuurbaar.
Goed, dat hebben we achter de rug. Nu wil ik toch echt eerst even genieten van de rust, de wind door mijn haren, het zweven in de lucht en het prachtige uitzicht. De landing is zacht. Wat een fantastische ervaring, wat een avontuur! Ondanks die spannende twist. Het voelt als een overwinning. Waar ik een paar jaar geleden hoogstwaarschijnlijk compleet in paniek was geraakt, bleef ik nu vrij rustig. Ik vertrouwde volledig op de instructeur. Geloof me, het is een absolute aanrader. Weet dat de instructeurs zeer goed getraind zijn op het ontrafelen van een twist.
Toen ik eenmaal weer met beide benen op de grond stond realiseerde ik mij dat ik voor hetere vuren heb gestaan. Bijna drie jaar geleden. Toen maakte ik ook een sprong in het diepe, maar wist ik de precieze afloop niet binnen vijf minuten. De spanning die ik zojuist heb ervaren voelde ik toen ook. Alleen vele malen sterker en langer dan de sprong in het diepe met een twist van zojuist.
Ik startte drie jaar geleden als zelfstandig ondernemer met Je Casemanager. Ik ondersteun en begeleid met heel veel plezier verschillende organisaties op het gebied van verzuim en re-integratie. Ja ik, als control freak. Iemand die graag overzicht heeft, alle touwtjes het liefst zelf in handen heeft, liever geen risico’s neemt, plannen en organiseren als tweede natuur heeft, Pietje precies is en houdt van duidelijkheid en zekerheid. Ik leek wel gek.
En toch sprong ik. Om te leren en mijzelf uit te dagen. Mijzelf persoonlijk te ontwikkelen en de strakke touwtjes die ik altijd in handen wil hebben wat meer te laten vieren. Mijzelf meer over te geven aan situaties en niet alles perfect willen doen. Leren omgaan met weerstand en risico’s durven nemen. Ondervinden dat je niet alles onder controle kunt hebben. Maar ook leren vertrouwen op anderen, zoals ik de instructeur vertrouwde tijdens de parachutesprong.
En yes, ik sta nog steeds met beide benen op de grond. Gelukkig en gezond. Ik ben zo blij dat ik de uitdaging en het avontuur ben aangegaan. Is het perfect? Nee, maar het heeft mij tot nu toe ontzettend veel gebracht en opgeleverd. Op zowel persoonlijk als zakelijk vlak. Van werken voor mooie en boeiende organisaties tot het ontmoeten van veel inspirerende mensen. Ik ben gegroeid als mens in alle opzichten. Het is met vallen en opstaan, maar ik vind het superleuk om mijzelf iedere keer weer opnieuw uit te dagen en te ervaren dat het lukt. Ook al is het niet altijd perfect. Door het overwinnen van mijn angsten kan ik mijn hart volgen en mijn dromen najagen. Het opent zoveel nieuwe deuren en mogelijkheden.
Een control freak zal ik altijd blijven, maar gelukkig inmiddels in mindere mate. Ik weet mij beter te beheersen, durf los te laten en vaker buiten de, vaak door mijzelf opgelegde, strakke lijnen te lopen. Het geeft mij dagelijks zoveel meer rust. Ook ben ik erachter gekomen dat het een goede eigenschap is die ik op een waardevolle en positieve manier kan inzetten tijdens mijn werk. Mijn klanten waarderen mij om wie ik ben. Dit ben ik, hier ligt mijn kracht.
Wat mijn volgende uitdaging gaat worden? Ik heb nog geen idee. Suggesties zijn welkom!
“Until you spread your wings, you will have no idea how far you can fly” – Napoleon Bonaparte
